kimdik biz, biz kimdik boş gecelerimin Stêr’i? adımız neydi, yurdumuz neresi, neresiydi ülkemiz? neyi anlatıyorduk neydi dilimiz? bütün hesapları neden bizden soruldu dünyanın? Stêr’im benim, kurban olduğum neden kurban seçildik biz? neden kan dolu bir göç, yara dolu bir beden? ama neden bu kahrolası talih?“ Mehmed Uzun Tarih 28 Kasım 2015 saat 11.00 yer Diyarbakır… Çok değil birkaç dakika sonra tanıklık edeceği ihanetten habersiz seslendi; “Beni ayağımdan vurdular ne savaşlar ne felaketler gördüm ama böyle ihanet görmedim.” “Bu tarihi bölgede; birçok medeniyete beşiklik etmiş, ev sahipliği yapmış bu kadim bölgede; insanlığın bu ortak mekanında silah, çatışma, operasyon istemiyoruz. Savaşlar, çatışmalar, silahlar, operasyonlar bu alandan uzak olsun” Bu sözler Tahir Elçi’nin son sözleri olarak tarihe geçti… Öyle kırsalda falan değil, ya da gecenin karanlığında ıssız bir sokakta tek başına yürürken kimliği belirsiz biri tarafından vurulmadı. O, günün ve Diyarbakır’ın orta yerinde onlarca polisin gözlerinin önünde, dahası kameralar kayıttayken tek kurşunla vuruldu… O kadar görünürün arasında görünmez biri tarafından vuruldu, sonra da bir hayalet gibi kayıplara karıştı. Hayatını failli meçhullere adamış bir hukukçunun, faili meçhul bir cinayete kurban gitmesi bir tesadüf olabilir mi? Tahir Elçi, Kürtlerin kana bulanmış, acılar ve ihanetlerle dolu tarihini geleceğe taşımak istemediği için, savaşın yerine barışı koymak istediği için öldürüldü. Halkına ihanet etmediği, ihanetlere göz yummadığı için öldürüldü. Kamu adına soruşturma yürüten Savcılar; Bir baro başkanı, güpegündüz herkesin gözünün önünde tek kurşunla öldürülüyor ve olayın üzerinden üç yıl geçmesine rağmen tek bir şüpheli bile bulamıyorsanız, Biliniz ki; Sizin sorumluluğunuz failinkinden katbekat daha ağırdır. Katil katillik görevini 28 Kasım 2015 günü saat 11.00’de Dört Ayaklı Minarenin altında tek kurşunla işlemiş ve tamamlamıştır. Sizin katili bulma göreviniz ise üç yıldan bu yana gökkubbenin altında tamamlanmayı bekliyor. Katil bulunup sanık sandalyesine oturtuluncaya kadar, siz ey cumhuriyet savcıları sizler o sandalyede oturmaya devam edeceksiniz. Ve ben ve biz ve Tahir’in dostları, Ne zaman yolumuz Diyarbakır’a düşse, kendimizi Dört Ayaklı Minare’nin altında buluruz. Cevabı çok çaresi yok sorular dolar zihnimize. Sözcükler boğazımızda düğümlenir, susarız. Biz susarız sokaklar konuşur, biz susarız taşlar konuşur, dile gelir Dicle , Dicle konuşur… “… Çok uzaklarda, sürgün ülkesinde bir inilti Bir inilti, yabancı bir güneş altında Şavkın altında yabancı yıldızların, yabancı bir ayın. Seni düşünüyor. Sen, çoktandır unuttuğum bir çobanın kavalı Bir atın koşusu, uzaklarda kalmış bir Moğrip rüzgar misali, Dallarını, yapraklarını, tanelerini unuttuğum bir dut ağacı, Kokularına doyamadığım bir reyhan dalı, zambak çiçeği Artık haber alamadığım bir turna sürüsü Sen unutulmuş kaderim Sen yitirilmiş aklım, hafızam Seni düşünüyorum kayboluş ülkesinde Seni düşünüp 'hawar' diye bağırıyorum Hawar, ben, sen, bizler ne çok yorgun Savaşlardan, kavgalardan, matem ve taziyelerden, Yolculuklardan, göçlerden, darbe ve yaralarda. Boynumuzdaki boyunduruk, el ve ayaklarımızdaki zincir, Dilimizdeki kilit, ölümü ruhumuzun Kalu-beladan beri süren esaretten yorgun Kaybolmuş artık çok uzaklarda Dicleyim ben Diclenin sesi..." Mehmed Uzun Adana- 28.11.2017 Av. Yurdagül Gündoğan