Altı yaşındaydım. İhtiyar bi komşumuz vardı. 90 küsur... Vade doldu. Vefat etti. Dün gibi hatırlıyorum... İlk kez tanışmıştım ölümle. Yas ilan edilmişti mahallede. Televizyon açmak yasak. Radyo kısılacak. Teybe hiç dokunma... “Duyulur, ayıp olur” deniyordu. Yüksek sesle bile konuşulmuyordu. Herkes fısır fısır. Sokağa çık ama... Sakın top oynama. Anneler toplanırdı, komşu evinde. Babalar toplanırdı, kapı önünde. Ve, cami... “İnsan”a yakışır bir vakar. Sessizlik, usul usul gözyaşı, başsağlığı dilekleri, dostlar sağ olsun temennileri, sonra hep birlikte mahalleye dönüş... Hüzün korteji. * Yatağında, eceliyle son nefesini veren 90 küsur yaşındaki komşularımızı bile böyle uğurlardık... Hatırlarsınız. * E bakıyoruz bugün... Tivilerde şarkılar, türküler. Radyolar şen şakrak. Kim kimi düdükledi, tam gaz. Maçlara devam. Hâlâ, parite marite filan. * Bıyıkları terlememiş fidanlar onar onar düşüyormuş, hikâye. Sen bak borsa düşmesin. * Şehitlerin cenazeleri henüz toprağa verilmedi, Ankara’da Somali için yağmur duası yapıyorlar iyi mi... Sinem Kobal’ı törenle Madrid’e uğurlamıştık, Nihat Doğan, Ajda, Sertab Erener ve Muazzez Ersoy’u da Başbakanımızla beraber Mogadişu’ya uğurluyoruz hayırlısıyla. * (Balık Ayhan’ı Kaddafi’ye, Ciguli’yi Barzani’ye, Kiboş’u da Beşar Esad’a gönderdik miydi, tamamdır bu iş.) * Ne diyelim... Allah içinize sindirsin kardeşim. * Bayrama kadar iki pusu daha yersek, yılbaşı şenliklerini bile öne çekeriz tahminim. (Hürriyet 19.08.2011)