Her an gözaltına alınan, tutuklanan, hücrelere konulan, bastırılan, itilen, kakılan, yok edilen, bitirilen bir mesleğin mensuplarıyız biz… Bize “gazeteci” diyorlar… Utanç içindeyiz… Bir ulusun sesi-gözü-kulağı-ağzı-dili olmamız, evrensel bir değer ve ahlaki bir görevken… Kendini savunmaktan aciz… Sessiz… Sinmiş… Susmuş… Tüymüş… * Herkes biliyor ki bu izlediğimiz “hukuk” değil… Buna dünyanın hiçbir yerinde “adalet” demezler… Hiçbir vicdan bu olanların adını “yargı” koyamaz… Yine herkes biliyor ki cemaat ve tarikat ülkeyi istila ediyor ve önüne çıkan her engeli yok ediyor… Bunu anlamayan var mı?.. Görmeyen?.. İdrak edemeyen?.. Bilmeyen?.. * Ülkede hukuku, demokrasiyi, özgürlüğü, insan haklarını savunması gereken medyanın kendisi savunulacak hale gelmişse… Peki, kim savunacak gazetecinin özgürlüğünü?.. Cemiyetlerimiz, sendikalarımız, derneklerimiz, birliklerimiz, kuruluşlarımız, konseylerimiz… Niçin yollara düşmüyorlar?.. Niçin kalemler kırılmıyor, rotatifler durmuyor, başlıklar siyah çıkmıyor, köşeler boş kalmıyor?.. Niçin yargının herkes için güvenilir ve inandırıcı olduğu bir platforma taşınması için kaldırmıyorlar dünyayı ayağa?.. Niçin bu sessizlik?.. Nedir bu teslimiyet?.. * Sormaz mıyız kendimize: Tutsak olan kim?.. İçerdekiler mi hapiste, biz mi hapiste?..