Kıymetli Hâkim, savcı amcaların ya da teyzelerim! 

Bu mektubu inşallah güzelce okursunuz.

Benim adım (...) 10 yaşındayım. (...) merkez ortaokulunda 5. sınıfta okuyorum. Orta bir yani. Bir yıldır bu okuldayım. Annem ilkokulu bitirince bu okula yazdırdı. Çünkü annem bu okulda öğretmendi. Annem benim de öğretmenim olacaktı, ama olamadı. Çünkü annemi yazın öğretmenlikten atmışlar. Okullar açıldı. Annem beni bir hafta okula götürüp getirdi. Sonra okulun ikinci haftası Pazartesi sabahı evimize polisler geldi. Annemi alıp gittiler. Bana, anneni sorgulayıp akşama bırakacağız, dediler. Ama altı aydır annem gelmedi. Yani hâkim amca polisler yalan söyledi. Her zil çalınca 2 yaşındaki küçük kardeşim kapıya koşuyor, annem geldi diyor. Zaten bir buçuk yıldır babam da yok, annemle de konuşmuyorlardı.

Şimdi dedemler var. Beni her gün okula götürüp alıyor. Saat 19.00’da okuldan çıkınca hep karanlık oluyor. Dedem gecikirse güvenlikteki Tarık Abi beni bırakmıyor. Çocuklar dalga geçiyor annen gelmedi mi? diye. Hâkim amca artık yoruldum. Annemi yollayın beni okuldan o alsın ya da bana söyleyin ben okula gitmeyim.

Hâkim amca biliyor musun okulumda 100 kadar öğretmen var. Hepsi de annemi çok iyi tanıyor.