Barışa gerek yok, Kolombiya kararını verdi. Kolombiya milli iradesi kazandı. Bunca zaman hayatlarını, evlerini, dostlarını, yakınlarını kaybedenler “Artık barış olsun” derken, diğer kısım “Ya ne gerek var yeaa?” diyerek Kolombiya’yı pırıl pırıl günlere doğru geçirdiler. Neyse ki şimdilik cumhurbaşkanı Sonuçların açıklanmasının ardından halka seslenen Santos, mevcut ateşkesin hâlâ yürürlükte olduğunu söyledi ve “Pes etmeyeceğim” dedi ve FARC lideri Timoleon Jimenez de, savaşa son getirmeye kararlı olduklarını açıkladı.

Ama karar verildi. Barışa hiç gerek yok. Savaş iyidir. Yaşasın kardeşlerin düşmanlığı.

Barış olsa şimdi insanlar hayatlarını daha iyi hale getirmeye çalışacak mesela. Ne gere var? Fakirler, garibanlar savaşsın, biz savaşı onaylayalım. Burası Kolombiya kardeş, bizde böyle.

Irmağının akışında ölürüm Kolombiyam. Sen yeter ki savaşa devam et. Silahlar satılsın, elden ele paralar geçsin, maksat kartel de devlet de kazansın.

Barış neden gerekir ki? Savaşın böylesi kutsandığı, herkesin ölmeye, hayatını vermeye can attığı toplumlar neden barış istesin?

Barış zamanında bir şey olmak varken, kolay yoldan savaş zamanı kahraman olmak, kutsal değerlerle buluşmak (artık Kolombiyalılarda da kesin “Şehitlik” ya da muadili bir mertebe vardır) en güzel şey.

Ağzımızın tadıyla yaşayamadık bari gururumuzla ve memleket sevgimizle, çok sevdiğimiz memleketimizde dilediğimiz kadar yaşayamadan ölelim.

Barış isteyenler hep canı yananlar. Acaba Kolombiya’da daha kaç kişinin canı yanması gerekiyor? Acaba Kolombiya şiddeti şiddetle durduramayacağını anlayamadı mı? Acaba barış için savaşmak mümkün mü?

Barış gelse ne olacak Kolombiya’ya? Zenginler için değişen pek bir şey olmaz herhalde. Karları azalabilir bazılarının, bazıları ise zaten normal vatandaşları hayatları bile görmeyecekleri balondan kozmoslarının içinde yaşıyor. Fakirin işi yine zor. Ama üzülecek bir şey yok, dünyanın her yerinde aynı şey fakirlik. Fakirlik gözümüzden kaçan en büyük evrensel bir değer aslında. Herkes buna sessizce uyuyor tüm dünyada.

Değişim birkaç şekilde gelebilir diye düşünürdüm. Artık gördüğüm değişimin sadece sıfır noktasında olabileceği. Her şey sıfırdan farklı çünkü. Her şey ölümden daha iyi çünkü var olmak yok olmaktan daha güzel sanki. Sanki Kolombiya’da insanların barış içinde bir arada ufka bakabileceği güzel bir manzara yok mu? Yoksa ve sosyopat ergen politikacıları hipnozundan kurtulamayan bir azınlık artık çoğunluk mu oralarda?

52 yıllık savaştan hiç mi ders almadı Kolombiyalılar? 52 yılda sadece nefrete mi yatırım yapıldı acaba? FARC’ın silahı bırakıp siyasete başlaması mı anlamsız geldi oy veren kalplere?

220 bin kişi hayatını kaybetmiş, Kolombiya’nın kendisine gelmesi için daha ne kadar hayat solacak acaba?

Şimdilik iki taraf da ateşkesi sürdüreceğini söylüyor. Kısmetse olur.

• • •

Bu arada haberler iyi. Avrupa’dan kültür sanat üretimleri için gelen bütçeden Türkiye kendi isteğiyle çıkmış. Adeta “Ben toplumumda kültürün gelişmesini, oluşmasını istemiyorum. Bize para vermeyin, biz fakir değiliz. Gerekirse yol yaparız.” gibi bir davranış olmuş. Cahillik kutsandı ve artık cahilliğe tapmaya güzelce başladık. Keşke hızlı bir şekilde okuma yazmayı unutsam… Hey aslında devlet böyle bir kampanya yapsın. Elektroşok melektroşok ya da kafa nakli. Bi şey yapsınlar da artık tamamen okumayı, yazmayı düşünmeyi unutalım. Kolombiya’dan çok ilerideyiz. Cahilim, çok mutluyum. Umarım daha çok cahil olabilirim ama nasıl daha çok cahil olacağımı da bilemiyorum. Onu da öğrenmek için araştırmak lazım.

Cahil kalın